Co warto wiedzieć o cukrzycy?
Można powiedzieć, że cukrzyca to choroba cywilizacyjna. Z powodu tego schorzenia cierpi coraz więcej osób. Jakie są jej objawy? Jak powinna wyglądać realizacja potrzeb chorego? Na czym polega leczenie? Odpowiedzi na te pytanie zawarte zostaną w poniższym artykule.
Jak objawia się cukrzyca?
Główne dolegliwości w cukrzycy wiążą się z faktem niedoboru insuliny oraz zaburzeniami przemiany węglowodanowej. Do najważniejszych objawów tego schorzenia zalicza się przede wszystkim: wielomocz, wzmożone pragnienie oraz świąd skóry.
Wielomocz stanowi objaw podstawowy, który wiąże się z samą istotą schorzenia. W niewyrównanej cukrzycy osiąga on wielkość około pięciu litrów na dobę. Spowodowane to jest wzrostem ciśnienia osmotycznego surowicy krwi na skutek zwiększenia stężenia glukozy.
Objawem, który towarzyszy wielomoczowi jest wzmożone pragnienie. To zjawisko wyrównawcze zabezpieczające organizm przed nadmiernym odwodnieniem. Wzmożonemu pragnieniu towarzyszy niekiedy nadmierne łaknienie, które zwykle określa się jako „wilczy głód”. W cukrzycy regulacyjnej, w szczególności u ludzi starszych, zwiększone przyjmowanie płynów może spowodować nadmierne obciążenie krążenia, a wielomocz nie wyrównywany obfitym przyjmowaniem płynów może doprowadzić do zaburzeń elektrolitycznych, zaburzeń rytmu serca, czy śpiączki hiperosmotycznej.
Wzrost stężenia cukru we krwi oraz zaburzenia wodno-elektrolitowe przyczyniają się do pojawiania się suchości oraz utraty elastyczności skóry. Pojawia się równocześnie jej świąd, przede wszystkim w okolicy krocza oraz zewnętrznych narządów płciowych. Świąd powoduje ciągłe drapanie się, co z kolei sprzyja zakażeniu skóry, która i tak jest już mniej odporna na zakażenia bakteryjne.
Jak powinny być realizowane potrzeby chorego?
Potrzeby pacjenta wynikają z charakteru choroby. Osoby borykające się z cukrzycą, przede wszystkim w sytuacji, gdy choroba trwa od niedawna, muszą pogodzić się z zaistniałą sytuacją oraz zrozumieć, że schorzenie to nie opuści go do końca życia. Trzeba więc uwzględniać również taką „cechę” życia, planując przyszłość. Dlatego też na początku choroby lekarz powinien przeprowadzić rozmowę z pacjentem oraz jego rodziną na temat stanu zdrowia, charakteru choroby, oraz jej wpływu na stan i rozwój ustroju. Zarówno chory, jak i jego rodzina powinni zostać poinformowani, że cukrzyca to choroba nieuleczalna, jednak jej prawidłowe leczenie pozwala na utrzymanie dotychczasowej sprawności zawodowej oraz fizycznej.
Chory, podczas pobytu w szpitalu powinien zostać nauczony wykonywania iniekcji. Pacjent powinien zostać pouczony, że wstrzykiwać insulinę należy codziennie w nieco inne miejsca, by uniknąć w ten sposób zmian zanikowych tkanki podskórnej oraz zapewnić jednakowo szybkie wchłanianie wstrzykiwanego hormonu.
Ze sprawą przyjmowania leków obniżających poziom cukru we krwi wiąże się również kolejna potrzeba, a mianowicie – dostarczanie odpowiedniej ilości pokarmu. W każdej postaci cukrzycy należy ustalić odpowiednią, niemal indywidualną dietę, która stanowi jeden z najbardziej podstawowych warunków skutecznego leczenia.
Potrzeby psychiczne chorego mają związek z poczuciem zmniejszonej wartości, która wynika z istnienia przewlekłej i nieuleczalnej choroby. Pacjent powinien mieć świadomość, że wiele osób chorych bierze aktywny udział w życiu społecznym. Chory powinien również być utwierdzany w dobrym samopoczuciu zarówno przez rodzinę, jak i znajomych.
Na czym polega leczenie cukrzycy?
Tylko stosowanie kompleksowego leczenia może doprowadzić do wyrównania cukrzycy oraz opóźnienia okresu wystąpienia powikłań. Na schemat leczenia tej choroby składa się stosowanie insuliny w cukrzycy pierwotnej, natomiast leków przeciwcukrzycowych doustnych w przypadku cukrzycy regulacyjnej. Ważne jest ponadto przestrzeganie właściwej diety oraz właściwego reżimu ruchowego, który przyczynia się do poprawy metabolizmu tkanek.
Stosowane preparaty insuliny można podzielić na trzy grupy. Podział ten uzależniony jest od długości działania. Do pierwszej grupy należy insulina działająca krótko – od trzech do ośmiu godzin. W grupie drugiej – o działaniu pośrednim (14-18 godzin) znajduje się insulina lente, która stanowi mieszaninę insuliny krótkodziałającej i długodziałającej. Trzecia grupa to insuliny o przedłużonym czasie działania, nawet do 36 godzin. Do tej grupy należy przede wszystkim insulina cynkowo-protaminowa oraz insulina ultralente.
Leczenie doustne stosowane jest w przypadkach cukrzycy regulacyjnej. Do dyspozycji są dwie grupy leków. Pierwsza z nich to leki, które pobudzają komórki beta do wydzielania insuliny. Z kolei druga grupa to leki, których działanie polega na hamowaniu glikonegenezy.
Poza tymi podstawowymi lekami stosuje się również leczenie przeciwmiażdżycowe, leki rozszerzające naczynia krwionośne oraz witaminy i sole mineralne.
W dzisiejszych czasach cukrzyca to nie wyrok. Można nauczyć się żyć z tą choroba. Wystarczy tylko odpowiednie leczenie, prawidłowa dieta oraz aktywny tryb życia. Pamiętajmy, że z chorobą tą można prowadzić normalne życie.