Łuszczyca
Jedną z najczęściej występujących chorób skóry nie jest grzybica, lecz łuszczyca. Jest to choroba, która może nie jest śmiertelna, aczkolwiek może uprzykrzyć życie niejednemu człowiekowi, a nawet odebrać całą radość życia. Nie ma jednak powodów do depresji, bowiem choroba ta – choć nie do końca uleczalna – nie jest taka straszna. Wystarczy poddać się odpowiedniemu leczeniu, by doprowadzić do remisji choroby i uwolnić się od niej nawet na kilka lat.
Skąd się bierze łuszczyca?
Zanim poznamy przyczyny łuszczycy, warto poznać mechanizm życia skóry u zdrowego człowieka. Otóż życie to przebiega zgodnie z dwudziestoośmiodniowym rytmem miesięcznym. W ciągu tych dni komórki naskórka przemieszczają się z warstwy podstawnej naskórka na powierzchnię skóry. Tam ulegają złuszczeniu. U osób chorych na łuszczycę, cykl życia skóry odbywa się w ciągu czterech dni. Oznacza to więc, że złuszczanie odbywa się w sposób nieprawidłowy, a komórki łuszczą się w nadmiarze. Złuszczające się komórki tworzą na powierzchni skóry grudki, które powstają na skutek stanu zapalnego. Do końca nie wiadomo, jednakże podejrzewa się, że za taki stan odpowiada niewłaściwe działanie układu immunologicznego. Organizm osoby chorej zaczyna wytwarzać przeciwciała, które atakują własne tkanki.
Warto również wiedzieć, że łuszczycę można otrzymać w genach. Gdy z łuszczycą zmagają się rodzice, istnieje spore prawdopodobieństwo, że i ich dzieci będą chorować. Natomiast w przypadku ciąży bliźniaczej – gdy jedno dziecko będzie miało łuszczycę, drugie z bliźniąt z chorobą także będzie się zmagać – prawdopodobieństwo jest niemal stu procentowe. Łuszczycę można odziedziczyć także po dziadkach lub pradziadkach.
Czynniki, które sprzyjają łuszczycy
Okazuje się jednak, że same geny nie są wystarczającym czynnikiem do zapoczątkowania łuszczycy. Żeby choroba mogła się ujawnić, muszą wystąpić inne czynniki, które temu sprzyjają. Jest ich wiele, a część z nich związana jest z prowadzonym przez nas trybem życia.
Łuszczyca pospolita może ujawnić się na skutek przebytych infekcji wirusowych, bakteryjnych oraz grzybiczych. Czasami łuszczyca może pojawić się na skutek występowania niewyleczonych stanów zapalnych (migdałków, próchnicy).
Kolejnym czynnikiem, który wpływa na pojawienie się zmian łuszczycowych jest stres. Okazuje się, że osoby, które żyją w otoczeniu sytuacji stresowych mogą być narażone na pojawienie się choroby. Dzieje się tak, ponieważ na skutek silnych przeżyć emocjonalnych dochodzi do wzrostu poziomu w organizmie substancji, które wywołują stany zapalne. A to już krok od łuszczycy.
Jak pozbyć się łuszczycy?
Łuszczyca na nieszczęście chorych jest schorzeniem, którego nie da się całkowicie pozbyć. Choroba ta bowiem ma tendencje do nawrotów. Dobra wiadomość jest taka, że okres remisji (czyli czas, kiedy skóra wolna jest zmian łuszczycowych) może trwać nawet kilka lat. Jeżeli łuszczyca pojawi się w dzieciństwie, istnieje spora szansa, że gdy choroba zniknie, już wcale się nie pojawi.
Nie oznacza to jednak, że przykre objawy łuszczycy muszą nam towarzyszyć i dokuczać. Istnieje wiele sposobów ich łagodzenia.
Pierwszą deską ratunku jest leczenie miejscowe. Na zmienioną chorobo skórę nakłada się maści oraz kremy, które powinny zawierać między innymi: sterydy, cygnolinę, dziegcie, witaminę D3. Zanim jednak nałoży się specyfiki, koniecznością jest usunięcie srebrzystej łuski. Nie można jej zdrapać, bowiem doprowadzilibyśmy do krwawienia. Należy się jej pozbyć za pomocą kwasu salicylowego albo kwasu mlekowego.
Jeżeli leczenie miejscowe nie przynosi oczekiwanego rezultatu, wówczas dermatolog zaleca leczenie ogólne. Polega ono na podawaniu doustnych środków – najczęściej są to leki immunosupresyjne, czyli takie, które działają na układ immunologiczny (zalicza się do nich na przykład cyklosporyna). W leczeniu ogólnym podaje się również pochodne witaminy A (retinoidy). Oba rodzaje leków mogą wpływać niekorzystnie na wątrobę oraz nerki. Dodatkowo retinoidy mogą uszkadzać płód – z tego też powodu nie powinny być one stosowane u kobiet w ciąży ani tych, które dzieci planują w najbliższym czasie.
W leczeniu łuszczycy skuteczne mogą okazać się naświetlenia: fototerapia (wykorzystująca promieniowanie UVB) lub fotochemioterapia (naświetlania promieniami UVA po wcześniejszym podaniu psolarenów, czyli środków światłouwrażliwiających.
Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną
Informacja ta jest szczególnie ważna dla osób, które mają styczność z chorymi na łuszczycę. Łuszczycą nie można się zarazić ani przez podanie ręki, ani przez pływanie w tej samej wodzie na basenie, ani nawet przez używanie tego samego ręcznika.
Pamiętajmy, że brak akceptacji ze strony otoczenia powoduje, że osoba chora czuje się „gorsza”, zamyka się w sobie, ponieważ wstydzi się swojego wyglądu. To z kolei wyzwala stres, a jak wiadomo – jest to czynnik, który może nasilić objawy łuszczycy.
Miejmy więc świadomość, że łuszczyca to choroba, która jest dla ludzi zdrowych całkowicie bezpieczna. Nie bójmy się przebywać w otoczeniu z osobami chorymi. Poza tym, że ich skóra nie wygląda tak, jak u zdrowego człowieka, osoba chora może normalnie funkcjonować.